| متن شعر: |
به رنگ شبنم بود
و مهربانی دریا را
به تشنگی ترنّم گریه های من می داد ...
به رنگ ساحل بود
و اشتیاق دویدن را ، روی ماسه های خنک
به التهاب آتشین گام های من می داد !
به وسعت آسمان
در خلوت زمینی تنهائیم گنجید
به ظرافت حریر سحر
از کدورت شب های تار من رنجید
به روشنای اشراق آفتاب
چه بی ادعا ... غروب غرور مرا فهمید !
به جرأت زمین
چه صادقانه از تلخی زمان ترسید
• • •
میان تاریکی
چو یک عصای کهنه ، سرشار از شعور رفتن بود
میان بغض غضب زده ی بودن و نبودن من
مثال یک مذهب ، یک آئین
یگانه ترین مکتب رسیدن بود .
به راستی که او ... کلام آخر بود !
دیماه 83
برای فریبا ، مادر مهربونم |
| شاعر: |
کیانا وحدتی |