تصویر |
| شرح: |
مردی که همسرش را از دست داده بود؛ دختر سه سالهاش را بسیار دوست میداشت. دخترک به بیماری سختی مبتلا شد، پدر به هر دری زد تا کودک سلامتیاش را دوباره به دست بیاورد، هرچه پول داشت، برای درمان او خرج کرد؛ ولی بیماری جان دخترک را گرفت و او مُرد.
پدر در خانه اش را بست و گوشهگیر شد. با هیچکس صحبت نمی کرد و سرکار هم نمی رفت.
دوستان و آشنایانش خیلی سعی کردند تا او را، به زندگی عادی برگردانند؛ ولی موفق نشدند...
شبی پدر، رویای عجیبی دید؛ او دید که در بهشت است و صف منظمی از فرشتگان کوچک در جادهای طلائی بهسوی کاخی مجلل در حرکت هستند. هر فرشته شمعی در دست داشت و شمع همه فرشتگان به جز یکی، روشن بود. مرد وقتی جلوتر رفت، دید فرشتهای که شمعش خاموش است، همان دختر خودش است!.
پدر، فرشته غمگین را در آغوش گرفت و او را نوازش داد، و از او پرسید: دلبندم، چرا غمگینی؟ چرا شمع تو خاموش است؟!
دخترک به پدرش گفت:
بابا جان، هروقت شمع من روشن می شود، اشکهای تو آنرا خاموش می کند و هر وقت دلتنگ میشوی، من هم غمگین میشوم....
پدر در حالی که اشکش در چشمانش حلقه زده بود، از خواب پرید. اشکهایش را پاک کرد، انزوا را، رها کرد و به زندگی عادی خود بازگشت.
***************************************************
« راز ماندن....؟!»
کوه پرسید ز رود، زیر این سقف کبود، راز ماندن در چیست ؟
گفت: در رفتن من.
کوه پرسید : و من ؟
گفت: در ماندن تو.
بلبلی گفت: و من ؟
خنده ای کرد و گفت: در غزل خوانیِ تو.
آه از آن آبادی،
که در آن کوه رود،
رود مرداب شود
و در آن بلبلِ سرگشته ،
سرش را به گریبان ببرد
و نخواند دیگر.
من و تو، بلبل و کوه و رودیم،
راز ماندن؛
جز در خواندن من،
ماندن تو،
رفتن یاران سفر کرده مان،
نیست که نیست...
|
| دسته: |
حکایات دینی و معنوی |