تصویر |
| شرح: |
خداوند به جبرئیل فرمود:”به کهکشان برو و مشتی خاک بر گیر و بیا؛ میخواهم آدم رابیافرینم. ”جبرئیل رفت و همه کهکشان را گشت؛اما خاکی پیدا نکرد.هیچ کس به او خاک نداد.نه ناهید که عروس آسمان بود و نه بهرام؛جنگاور چرخ؛ نه عطارد که منشی افلاک بود و نه مشتری. نه کرسی فلکی. و نه کیوان مرزبان دیر هفتمین.
هیچ یک به جبرئیل کمک نکردند.جبرئیل دست خالی و شرمنده نزد خدا برگشت.
خدا گفت:”به زمین برو که در این کهکشان او از همه بخشنده تر است.”
جبرئیل نزد زمین آمد . زمین به او گفت:
”هر قدر خاک که می خواهی بردار.من این آفریده را دوست خواهم داشت . آفریده ای که نامش آدم است.”
جبرئیل مشت مشت خاک، بر گرفت و نزد خدا برد.و هر مشتی ،آدمی شد.
خدا گفت:”درود بر زمین که زمین؛ مادر آدم است.”
و این گونه بود که هر آدمی آفریده شد؛ و نزد مادرش ؛ زمین بازگشت.
و زمین آبش داد . زمین نانش داد . زمین پناهش داد . زمین همه چیزش داد. و آن هنگام که آدمی روحش را به خدا می داد ؛ جز مادرش زمین، هیچ کس او را، نمی خواست.
زمین مادر است و مادر عاشق؛ زمین مادر است و مادر مهربان...
زمین مادر است و مادر شکیباست...
زمین مادر است و مادر، گاه بی قرار نیز می شود...؛
چندان که کودکش را نیز؛ می آزارد.
خدایا! ما را ببخش و بیامرز.
و به مادرمان زمین، آرام و قرار بده، تا هرگز دیگر بار، کودکش را، آنگونه نیازارد.
عرفان نظر آهاری
|
| دسته: |
داستان عاطفی |