| شرح: |
1. ادبیات هنری است که می تواند لذت آفرین باشد ،از آن جهت که زیبا و والاست؛ لذت حاصله از زیبایی ووالایی نصیب روح آدمی می شود. و منفعت مادی در آن متصور نیست.
2. ادبیات ابزار بیان احساسات وهیجانات و مکنونات درونی انسان است؛ لحظه های شاعرانه وشهودی حاوی آگاهی هایی فراتر از قلمرو عقل است وادبیات امکان گزارش این لحظه ها را فراهم می آورد.
3. وسیله تزکیه وپالایش روح است؛ می تواندعواطف واحساسات خفته ی خواننده را برانگیزد،ارضا کند وآنها را بپالاید.
4. ادبیات عرصه ی تمرین آزادی است،از آن جهت که سازنده ی جهانی است که می خواهیم ونمی یابیم با خیال پردازی در قالب زبان می توان بسیاری از ناکامی ها را جبران کرد. در یک جمله ی دیگر، ادبیات امکان دخل وتصرف در جهان را بیش از آنچه در توان آدمی است به وی می بخشد.
5. و بالاخره ارزش های انسانی اصیل ، همچون عشق و محبت را در شکل های جاودانه ، به تصویر می کشد.
|