| شرح: |
قرن هفتم و هشتم از نظرموضوعات شعری و بدایع ادبی و استفاده شاعران از نکات لطیف و ظرایف ادبی یکی از بی نظیرترین و کامل ترین دوران شعر فارسی به شمار می رود .در این دوره صنایع بدیعی در شعر رواج یافت . در این دوره تشبیه و استعاره هر دو رواج تام وتمام یافت و به مناسبت رواج موضوعات عرفانی و دینی و اخلاقی ،بسیاری از مسائل ذهنی و مجرد در شعر طرح شده است اگر چه گروهی از این عناصر خیال تکراری است و اما در مقایسه با دوره ی شعری قرن های بعد جدید وابداعی به شمار می رود. انواع صنایع شعر ا زجمله تضاد ، پارا دکس،ایهام ،ایهام تناسب و دیگر ریزه کاری های ادبی در شعر این دوره موج می زند و به لطافت ادبی این دوره افزوده است مولوی از نظر قدرت و تسلط در زبان فارسی از نوابغ این دوره است و سعدی معلم شعرو نثر ادبی ایران از قدرتمندترین و زبان آورترین ادیبان زبان فارسی در این دوره پرورش یافته است.
درشعر این دوره اندک اندک با غلبه اندیشه عرفانی در شعر تأثیرپذیری و انعکاس اسطوره های ایران باستان کمتر به چشم می خورد و افزونی لغات و ترکیبات عربی ،استفاده از مضامین قرآن،احادیث به وفور به چشم می خورد.
|